Kmin rzymski (kumin)

Kmin Rzymski (Kumin)

Kumin pochodzi z Egiptu, w dzisiejszych czasach rośnie w większości ciepłych krajów, zwłaszcza w Indiach, Północnej Afryce, Chinach i Ameryce. Przyprawa ta jest szczególnie związana z Marokiem, gdzie przechadzając się ulicami miasta można wyczuć jej zapach. Kumin był znany Egipcjanom już V wieków temu, czego potwierdzeniem jest fakt, iż jego nasiona zostały znalezione w najstarszych egipskich piramidach. Rzymianie i Grecy używali go w celach leczniczych i kosmetycznych, aby nadać rumieńców bladej cerze.

W indyjskich przepisach, Kmin rzymski jest często mylony z kminkiem perskim, który z wyglądu jest do niego podobny, jednak jego smak jest dużo mniej wyrazisty. Wynika to z błędnego rozumienia indyjskiego słowa „Jeera”, które zazwyczaj określa Kumin, jednak czasami może także oznaczać Kumin perski.

Określenie czarnuszki jako czarny Kumin, a anyżku i kopru jako słodki Kumin pogmatwało kwestię terminologii do reszty. Zgodnie z nazewnictwem indyjskim, słowo „jeera” lub „zeera” oznacza Kumin, a słowo „kalonji” - czarnuszkę. Jeśli jednak mamy wątpliwości co do nazwy, Kumin łatwo jest odróżnić od innych roślin z rodziny selerowatych (Umbelliferae) po jego smaku, a kształt i kolor nasionek jest zupełnie inny niż u czarnuszki.

Znana jest klasyczna symbolika kminku oznaczająca chciwość. Właśnie dlatego chciwy cesarz rzymski, Marek Aureliusz, otrzymał przydomek Cuminus.

Opis kminu rzymskiego

Kmin Rzymski to smukła, jednoroczna roślina zielna z rodziny pietruszkowatych. Zwykle osiąga 25 cm długości, choć niektóre odmiany mogą być nawet dwukrotnie większe. Charakterystyczne dla tej rośliny jest to, że opada pod własnym ciężarem. Niebiesko-zielone liście są podzielne, a białe lub różowe kwiaty zebrane są w baldachogrona.

Kumin to małe nasionka rośliny baldaszkowatej. Występują one pojedynczo, lub w parach, mają 3-6 mm wielkości. Mają paski na zewnętrznej części oraz kanały olejowe, posiadają delikatny meszek, są brązowe w kolorze, a ich kształt przypomina łódź, zwężając się w miejscach, z których wystają malutkie łodyżki. Nasionka kminku przypominają Kumin perski, ale są jaśniejsze, a ich meszek trudno dostrzec gołym okiem.

Dostępne są suszone lub w postaci mielonego brązowo-zielonego proszku. Kumin można dostać na Zachodzie, choć nie jest to tradycyjna europejska przyprawa.

Bukiet: Mocny, ciężki i ciepły, ostro-słodki aromat.

Smak: ostry, mocny, lekko gorzkawy.

Skala Ostrości: 3

Przechowywanie i przygotowanie kminu rzymskiego

Przed użyciem, nasiona powinny być lekko wyprażone w celu wydobycia z nich aromatu. Kumin może wraz z innymi przyprawami tworzyć mieszanki przyprawowe, takie jak curry. Aby zachować swoją ostrość, zmielony Kumin powinien być przechowywany w szczelnie zamkniętym pojemniku. Przyprawę tą należy stosować z umiarem, gdyż może przytłoczyć wszystkie inne aromaty dania. Do potrawy dla czterech osób wystarczy dodać mniej niż łyżeczkę kminku.

Kumin można wyhodować z nasion. Gorący klimat jest do tego korzystniejszy, niemniej jednak można go również uprawiać w chłodniejszych obszarach, pod warunkiem, że wczesną wiosną rozpocznie się uprawę w szklarni. Piaszczysta gleba jest do tego najlepsza; a gdy sadzonki są już zahartowane, należy je ostrożnie przesadzić w nasłonecznione miejsce w odległości 15 cm od siebie. Rośliny kwitną w czerwcu i lipcu. Nasiona są zazwyczaj dojrzałe w cztery miesiące po posadzeniu.  Roślinę ścinamy gdy nasiona staną się brązowe, wtedy należy je zmłócić i wysuszyć - podobnie jak inne rośliny z rodziny selerowatych (Umbelliferae).

Zastosowanie kulinarne kminu rzymskiego

Kumin jest stosowany głównie tam, gdzie ceni się dobrze doprawione potrawy – głównie w Indiach, na Dalekim i Bliskim Wschodzie, a także w kuchni meksykańskiej, portugalskiej i hiszpańskiej. Jest składnikiem większości curry i wielu pikantnych mieszanek przyprawowych i jest stosowany jako dodatek do gulaszu, do potraw grillowanych - zwłaszcza jagnięciny oraz dań z kurczaka. Dzięki kminkowi zwykły ryż, fasola oraz niektóre ciasta mogą zyskać wiele. Małą ilość tej przyprawy można z powodzeniem dodać do bakłażana i dań z fasoli.

Kumin jest niezbędny jako składnik wielu pikantnych meksykańskich dań, takich jak chilli con carne, sos chilli, a także zapiekani wieprzowej enchiladas (tradycyjne danie meksykańskie podawane w tortilli).

W Europie Kumin nadaje smaku konkretnym rodzajom portugalskich kiełbasek, jest także wykorzystywany jako przyprawa do sera, zwłaszcza holenderskiego „Leyden” i niemieckiego „Munster”, a dorzucany do paleniska korzystnie wpływa na smak wędzonych serów i mięs. Jest składnikiem marynat, dodawany jest także do kapusty kiszonej oraz doskonale komponuje się z pozostałymi składnikami sosów pomidorowych.

Kumin jest dość powszechnie znany na Bliskim Wschodzie. Wykorzystuje się go głównie jako przyprawę do dań z ryb, potraw grillowanych i gulaszów oraz do kaszy kuskus. Nadaje on również smak daniom z mięsa i warzyw na parze – narodowym marokańskim potrawom. „Zeera pani” to orzeźwiający i apetyczny indyjski napój przyrządzony właśnie z kminu rzymskiego i wody tamaryndowej. Kumin jest również składnikiem Kummel - słynnego niemieckiego likieru.

Korzyści zdrowotne - kmin rzymski

Kumin jest moczopędny, wiatropędny, stymulujący, cierpki, ma właściwości przeciwskurczowe, działa także korzystnie na żołądek. Jest niezastąpiony w niestrawności i biegunce, a także w leczeniu chrypki, może również łagodzić wzdęcia i kolki. Na Zachodzie stosuje się go głównie w medycynie weterynaryjnej jako środek wiatropędny, natomiast na Wschodzie stosowany jest w ziołolecznictwie. Przyspiesza laktację i łagodzi nudności u kobiet w ciąży.

Udowodniono skuteczność działania kminku w leczeniu zespołu cieśni nadgarstka oraz biegunki, a także niestrawności i porannych mdłości. Kumin rzekomo w naturalny sposób przyczynia się do zwiększenia rozmiaru piersi. Używany jako okład, łagodzi obrzęk piersi lub jąder. Kumin pobudza apetyt.

KUP kumin w sklepie internetowym